Wróciłem z zaświatów. Zdecydowanie. Bo dla mnie wschód Polski to kraina bardzo odległa zarówno kilometrażowo, jak i mentalnie. Na zaproszenie kolegi wybrałem się z nim na spotkanie wędkarzy jednego z for wędkarskich. Nigdy nie odwiedziłem tego zakątka kraju z wędką, więc nie zastanawiałem się długo. Jak się okazało, zastał mnie zupełnie inny świat, gdzie czas płynie wolno, niespiesznie i nie widać tej wszechobecnej pogoni za wszystkim, co ma niby definiować szczęście. Ostatnie oznaki cywilizacji zostawiamy daleko w tyle, w Lublinie. Przed nami Ukraina, dziki graniczny Bug i miejmy nadzieję- ryby. Oczywiście od początku musi być coś nie tak. Przez długotrwały brak opadów woda jest bardzo niska zarówno w rzece, jak i okolicznych starorzeczach, gdzie z relacji bywalców dowiaduję się, że wiosną „na twarz” łowili po kilkadziesiąt szczupaków dziennie. Nie tym razem. Wody jest niewiele, ledwo miejscami ponad metr, do tego masa zielska i nitkowatych glonów, również na powierzchni wody, co praktycznie uniemożliwia łowienie. Mimo jesiennej aury udaje mi się wyłuskać kilka szczupaków i okonka na poppery, do tego zaliczam sporo niecelnych brań.
Jedna z ryb uparcie w 3 kolejnych rzutach, trzykrotnie zaatakowała podanego woblera. Niestety, za każdym razem niecelnie. Szkoda, jednak emocje niezapomniane.
Głównym celem wyjazdu miało być spotkanie z kolegami po kiju i integracja, co zdecydowanie się udało (If you know, what I mean 😉 ). Czy jeszcze tam kiedyś wrócę? Chciałbym, bo woda ma potencjał, a znowu moje okolice szczupakowo mnie nie rozpieszczają. Z drugiej jednak strony, 650 kilometrów w jedną stronę to kawał drogi, który można pokonać w zupełnie inną stronę, za zupełnie innymi rybami.
Piękne okolice , a tak mało zdjęć wstawiłeś 🙂