Dzie艅 Dziecka (ja go mam zawsze, kiedy jad臋 na ryby! 馃槈 ), ale ten w艂a艣ciwy, czerwcowy. To nie tylko pocz膮tek sandaczowego szale艅stwa. Tego od kilogram贸w gum, o艂owiu i pi贸r z kotwicami. Owszem, ten „pstryk”, ten „pr膮d” p艂yn膮cy przez plecionk臋, blank, d艂o艅, a偶 po 艂okie膰 i bark… jest jedyny w swoim rodzaju, ale…ten gwar, t艂ok na wodzie i pogo艅 za pysznym mi臋sem…Czasami mam do艣膰. Ile mo偶na bra膰 udzia艂 w wy艣cigu szczur贸w na miejsc贸wk臋, wys艂uchiwa膰 biadolenia, jak to jest ci臋偶ko, 偶e „nie zarybiajo”, 聽by p贸藕niej tego samego „w臋dkarza” spotka膰 przy skrobaniu ledwo wymiarowego „m臋tnookiego”. Chcia艂bym uciec, ale dok膮d? Porzuci膰 w臋dkowanie z powodu patologii? Mowy nie ma.
Od pewnego czasu, czerwcowe wypady, to nie tylko sandacz. Moje serce zdoby艂a ma艂a, kameralna, jednoosobowa wr臋cz rzeczka. Moja enklawa. Tylko moja. Kiedy staj臋 w jej nurcie, wszystko wok贸艂 przestaje istnie膰. Jeste艣my tylko ja i ona. Szum wody przelewaj膮cej si臋 przez kamienie. Szczekanie psa zza p艂otu odgradzaj膮cego brzeg rzeczki od pobliskiego gospodarstwa. I wreszcie zapach otaczaj膮cych mnie 艂膮k i p贸l. Zapach tych wszystkich zi贸艂, ro艣lin i…tymianku. Tymianku od trzymanego w d艂oni lipienia.
Lekka much贸wka i p艂ywaj膮cy sznur. Cienkie zako艅czenie przyponu i niewielka sucha muszka. Po艂o偶enie muchy nieco powy偶ej zaobserwowanego oczka. Namierzona ryba ze spokojem unosi si臋 do powierzchni i zgarnia „owada”. Zaci臋cie? Nie przystoi! Napinam sznur i czuj臋 pulsuj膮cy ci臋偶ar na jego drugim ko艅cu. Ryby, cho膰 niewielkie, s膮 bardzo silne i waleczne. Ale przede wszystkim, s膮 po prostu urocze i pi臋kne. Ta drobna 艂uska, cudowna p艂etwa grzbietowa. Plamki. Filigranowy pyszczek. I ten zapach. Tak, czerwiec zdecydowanie pachnie tymiankiem 馃槈
